A(A)NDACHT o WAT IN STILTE GROEIEN KAN

Monnie Paashuis, Philipp Pohl en Rob Muylaert ontdekken dat ze een vergelijkbare mentaliteit hebben ten opzichte van de materiële en de spirituele wereld. Het gaat hen om hun innerlijke (ver)houding tot die wereld: een speciale vorm van innerlijke waarneming die noodzakelijk onderdeel uitmaakt van hun manier van werken. Daardoor manifesteert zich die houding ook weer in hun werk. Zij hebben met deze manier van waarnemen kennisgemaakt in de boeddhistische praktijk, in spirituele ervaring en door onderzoek. Ervaringen als deze gaan aan woorden voorbij maar de kunstenaars vinden in kunst wel de juiste taal.

De kernwoorden van deze zijn  A(A)NDACHT en STILTE. Belangrijk hierin is het kleine verschil tussen het Nederlandse ‘aandacht’ en het Duitse ‘Andacht’, twee woorden die elkaar aanvullen. Het Nederlandse woord duidt op belangstelling en, als we het woord uit elkaar halen, ‘aan’ en ‘dacht’, gerichte belangstelling. In het Duits betekende het woord oorspronkelijk aan iets denken, toewijding; vanaf de 12^e eeuw wordt Andacht specifiek gebruikt in de betekenis van ‘denken aan God, intieme religieuze toewijding’. Om de volledige betekenis te omvatten, wordt de cirkel als teken voor het universum & het spirituele toegevoegd: aandacht  O  Andacht.

Op andere plekken verwonderen Josette Lenders, Marion van Noord en Karen van Dooren zich over wat er in stilte groeien kan. In onze lawaaierige wereld vind je nauwelijks nog een plek waar het stil is. Zelfs in de diepte van een bos dringt het geluid van gemotoriseerd verkeer door. Het lijkt alsof stilte iets is dat vermeden en bestreden moet worden, zelfs alsof mensen bang zijn van stilte. Een stilte in een gesprek wordt vaak zo snel mogelijk opgevuld.

Stilte is niet iets om bang van te zijn. In stilte vindt groei plaats, ondergronds, bovengronds, tastbaar, ontastbaar, een groei in gedachten of ook concreet, een groei in relaties, een groei in persoonlijkheid.

Soms kan het buiten je, om je heen stil zijn en binnen in je botsen en buitelen de talloze gedachten om elkaar heen. Ze voeren een onderlinge strijd en verdringen elkaar. Soms is het in je hoofd stil. Je handen vormen de klei, laten het penseel voortbewegen en de stoffen modelleren.

Een stilte waarin de aandacht zich concentreert op hetgeen groeit in je handen, groeit in je intuïtief weten, groeit in de relatie, groeit in de betekenis van de ervaring van jou, de ander en het natuurlijke.